Με τον Σύριζα το παρακράτος έγινε κράτος στο Βολο!!!!Το Πανεπιστημιο εχει γινει ΕΚΚΟΛΑΠΤΗΡΙΟ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ, ΑΝΤΡΟ ΣΥΜΜΟΡΙΩΝ, ΣΤΕΓΑΣΤΡΟ ΝΑΡΚΟΜΑΝΩΝ, ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΜΕΣΩΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ,...

 

Σε άλλες εποχές, όταν ο άνθρωπος ήταν άνθρωπος, όπως τον περιγράφουν ο Γκαίτε και ο Γκόρκυ, δέος πραγματικό καταλάμβανε τους απλούς ανθρώπους, όταν άκουγαν ότι, ο τάδε σπουδάζει στο πανεπιστήμιο. Οι γονείς του παιδιού αυτού, θεωρούνταν ευτυχισμένα άτομα και έχαιραν εκτίμησης στην κοινωνία, διότι είχαν παιδί που σπούδαζε στο πανεπιστήμιο. Και οι γονείς, ασχέτως ποιά φτώχια είχαν να αντιμετωπίσουν, έχυναν ποτάμια τον ιδρώτα, εργαζόμενοι στο δικό τους χωράφι, αλλά και σε ξένα, να πάρουν ένα ισχνό μεροκάματο, να βοηθήσουν το παιδί τους να τελειώσει τις σπουδές του. Καμάρι το είχαν.

Ο δε νεαρός σπουδαστής, φτωχοντυμένος, μισονηστικός-μισοχορτάτος, από το πανεπιστήμιο στη βιβλιοθήκη και αργά στο κρύο και φτωχικό δωμάτιο να συνεχίσει τη μελέτη, μία έγνοια είχε: να τελειώσει τις σπουδές του, να γίνει σωστός επιστήμονας, να διαπρέψει στην κοινωνία και να δώσει την ηθική ικανοποίηση που περίμεναν οι γονείς του. Κοινός ο λόγος στα καφενεία το βραδάκι, από όλους τους σκληρά εργαζομένους συγχωριανούς, για την πρόοδο και την προσπάθεια, σπουδαζόντων και γονιών. Έπαινοι ακούονταν και από όλες τις οικογένειες, δεν έλειπε ο καλός ο λόγος.

Τα χρόνια περνούσαν και παρουσιάζονταν ένας νέος άνδρας, με λαμπερή όψη, με επίγνωση της ικανότητάς του, δικηγόρος, καθηγητής, γιατρός, μηχανικός κ.λ.π. Και οι διδάσκαλοι, ας ήταν από σχολές έξω από την πανεπιστημιακή οντότητα, δεν υστερούσαν σε κύρος και σεβασμό, αλλά δεν υστερούσαν και σε μάθηση. Ήξεραν και αυτοί γράμματα. Και όχι μόνο ήξεραν, αλλά είχαν το μεράκι να τα μεταδώσουν στα παιδιά στο σχολείο που δίδασκαν.

Στις συγκεντρώσεις, όπου κι αν γίνονταν, οι συζητήσεις ήταν απόλαυση. Πιάνονταν από ένα θέμα, από ένα πνευματικό ερεθισμό και έκαναν ολοήμερες αναλύσεις. Για τη δομή της πέτρας, άκουσα στα μικρά μου χρόνια, μια συζήτηση που κράτησε μια ολόκληρη ημέρα. Σε εκφράσεις που σε άφηναν άφωνο και εκστατικό. Αυτοί δε που έκαναν εκείνη τη συζήτηση, δεν ήταν γεωλόγοι. Δεν ήταν πυρηνικοί φυσικοί. Δεν ήταν ειδικοί στη Μοριακή Φυσική. Ήταν, απλώς, διδάσκαλοι. Αλλά, μελετημένοι. Την Ιστορία την κατείχαν με κάθε λεπτομέρεια. Τα θέματα που απασχολούσαν την κοινωνία, τα ανέλυαν με ενάργεια και με προσήκουσα σοβαρότητα και ευθύνη.

Οι φοιτητές της Ιατρικής, από τα πρώτα χρόνια, τους αποκαλούσαν γιατρούς. Και οι συγχωριανοί τους δεν δίσταζαν να τους εμπιστευθούν κάποια πάθησή τους και να ζητήσουν τη βοήθειά τους. Εκείνοι δε, έδιναν συμβουλές και δεν βρίσκονταν μακριά από τη σωστή διάγνωση. Μελετούσαν και μελετούσαν. Δε σήκωναν κεφάλι όλη ημέρα από το βιβλίο. Είχαν όραμα, είχαν σκοπό. Οι καθηγητές των πανεπιστημίων, φάνταζαν ως γιγαντιαίες μορφές. Όταν κάποιος από αυτούς επισκέπτονταν το χωριό του, για όλη την περιοχή ήταν η πιο σοβαρή είδηση. Έζησα μικρός ένα τέτοιο περιστατικό. Περνούσε από το χωριό μου ο καθηγητής της Ιατρικής Λάμπρος Κατσιλάμπρος, πηγαίνοντας στο χωριό του. Σταμάτησε στο σπίτι μας να επισκεφθεί τη γιαγιά μου. Ήταν πρώτη του εξαδέλφη. Ύστερα από λίγο, έξω από το σπίτι μας συγκεντρώθηκε όλο το χωριό. Οι συγχωριανοί μου ο καθένας με το καπέλο του στο χέρι, πήγαιναν να του υποβάλουν τα σέβη τους. Ακόμα και τα γεροντάκια των ογδόντα χρόνων. Ο καθηγητής!.

Δεν ήταν υπερβολή. Να είναι κάποιος καθηγητής πανεπιστημίου εκείνη την περίοδο, ήταν, πράγματι, κάτι το πολύ μεγάλο. Πανεπιστήμιο!!! Χώρος ιερός, χώρος άβατος για τον πολύ τον κόσμο. Χώρος όπου κατοικούσε η σοφία και η γνώση της ανθρωπότητας. Χώρος όπου σφυρηλατούνταν οι μελλοντικοί ταγοί της κοινωνίας. Χώρος όπου διαρκώς έκαιγε η φλόγα της προόδου, της καλυτέρευσης της κοινωνίας, της λάξευσης του ακατέργαστου λίθου. Εκεί που έμπαινες αμαθής και όταν αποφοιτούσες, ήσουν επιστήμονας.

Η κρατική χρηματοδότηση, το κατά δύναμη. Οι απεργίες και οι διαδηλώσεις, σπάνιες. Βεβαίως, οι φοιτητές, δεν έπαυαν να είναι νέοι και φλογεροί άνθρωποι. Και σ’ αυτούς τότε φώλιαζε το επαναστατικό πνεύμα. Από αυτούς βγήκαν αργότερα, τόσοι έφεδροι αξιωματικοί, λαμπρά παλικάρια, που έδωσαν τέτοιο μάθημα στον κατακτητή του 1940, ώστε και αυτός ο Χίτλερ αναγκάστηκε να τους επαινέσει. Βγήκαν και σκάρτοι. Εκείνοι που έβαλαν την κοινωνία στο στόχαστρο. Αλλά και εκείνοι είχαν οράματα. Εξαπατήθηκαν και ακολούθησαν στραβό δρόμο. Ο δρόμος εκείνος τους έριξε στην περιπέτεια και στη συμφορά. Και εκείνη η συμφορά δε λέγει να φτάσει στο τέλος…

Μιλάμε σήμερα για πανεπιστήμια.

Κάθε φορά που γίνεται μια τέτοια συζήτηση, η απαξίωση είναι έντονη. Για διδάσκοντες και διδασκομένους. Όποιος κι αν βρεθεί σε μια τέτοια συζήτηση, δεν μπορεί να βρει έναν καλό λόγο να πει. Τι να πεί; Μετά το 1982, με τα εγκληματικής επινόησης τερτίπια του ξενόφερτου “σωτήρα”, για την κατάργηση της έδρας και τον διορισμό χιλιάδων ασχέτων με το αντικείμενο της επιστήμης ατόμων, χωρίς καμία διδακτική εμπειρία, χωρίς καμία επιστημονική εργασία, με ένα τίτλο σπουδών από άγνωστα σχολεία τα οποία τιτλοφορούνταν πανεπιστήμια, με κύριο εφόδιο μία πράσινη ή κόκκινη κομματική ταυτότητα, το ελληνικό πανεπιστήμιο υπέστη πραγματική εισβολή και οδηγήθηκε σταθερά στην κατάρρευση. Ήταν η ιστορική νομοτέλεια.

Η αποβολή, από μέρους των σπουδαζόντων, κάθε στοιχείου σεβασμού, προς τους καθηγητές τους, έτρεφε διαρκώς την παρακμή. Τα παιδιά, με την υποστήριξη πλέον, των κομματικών ινστρουχτόρων, άρχισαν να κατεδαφίζουν κόπους και προσπάθειες πολλών ετών. Ο εγκληματικής επινόησης αλλά και προς προστασία των επίδοξων εγκληματιών, νόμος περί ασύλου, έκανε την κατάσταση τραγική. Τα πανεπιστήμια, η κρατική αυτή περιουσία, που συντηρείται με χρήματα από τον ιδρώτα του Ελληνικού λαού, έγιναν συντρίμμια, αποκαΐδια, σωροί από άχρηστα υλικά. Και το κόστος τεράστιο. Οι αίθουσες διδασκαλίας μετατράπηκαν σε εργαστήρια παραγωγής βομβών Μολότωφ και άλλων επιθετικών αυτοσχέδιων οπλικών συστημάτων, για την αντιμετώπιση των Δυνάμεων του κράτους, που προσπαθούσαν να εμποδίσουν και να ανακόψουν την ολοσχερή καταστροφή.

Οι κοινόχρηστοι χώροι, έγιναν θερμοκήπια παραγωγής ναρκωτικών ουσιών, προς χρήση των καλλιεργητών και προς πώληση. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να ασκήσει έλεγχο. Το κράτος, το μόνο δικαίωμα που έχει είναι, να δίδει χρήματα για τις πάσης φύσεως δαπάνες και να μην δικαιούται να ελέγχει. Η δυναμική ομάδα της μειοψηφίας, προσκείμενη στα Κόμματα της Αριστεράς, επιτρέπει τη διδαχή των μαθημάτων όταν εκείνη θέλει. Οι πρυτανικές Αρχές, ανύπαρκτες. Ή, στη συνηθισμένη περίπτωση, συμπλέουσες με τις δραστηριότητες της τρομοκρατίας.

Τι διδάσκεται στα πανεπιστήμια;

Εκεί φωλιάζει το δράμα. Εισέρχονται οι νέοι, ύστερα από την εκπαίδευση που υφίστανται στο Λύκειο, αλλά και σε φροντιστήρια ιδιωτών για αρκετό χρόνο, και εξέρχονται με λιγότερες γνώσεις από όσες είχαν όταν εισήλθαν. Το κράτος, οι φορολογούμενοι πολίτες δηλαδή, όπως και οι γονείς των σπουδαζόντων!!!, δαπανούν τεράστια ποσά. Και τι επιτυγχάνουν; Απολύτως τίποτε. Μετά την αποφοίτησή τους, οι νέοι, αποκτούν μόνιμη καρέκλα σε κάποια καφετέρια, πίνοντας τον παγωμένο φραπέ τους με χρήματα που τους διαθέτουν οι εργαζόμενοι ή συνταξιούχοι γονείς τους, γιατί, και αν ακόμα εξεύρουν κάποια εργασία, δεν καταδέχονται να την κάνουν. Είναι, στα χαρτιά, επιστήμονες, βλέπετε.

Η κατάσταση αυτή, τους οδηγεί στην αναρχία και τον μηδενισμό. Αντί να μελετήσουν κάποια σχετικά με την επιστήμη τους συγγράμματα, μελετούν τον Μάρξ, τον Μπακούνιν και τον Κροπότκιν. Φορούν ρούχα με σήμα την κεφαλή του Τσέ Γκεβάρα και λατρεύουν τον Θανάση Κλάρα. (Άρης Βελουχιώτης). Σε καταστροφικές για την κρατική υποδομή εξεγέρσεις, φορούν κουκούλες και συναγωνίζονται ποιός θα κάνει τα περισσότερα έκτροπα. Δεν διστάζουν να αφαιρέσουν ακόμα και ζωές αθώων ανθρώπων. Έχουμε πρόσφατα περιστατικά. Οι ιδιωτικές περιουσίες, γίνονται παρανάλωμα της φωτιάς.

Το κράτος τι κάνει;

Αδιαφορεί. Τυχάρπαστα ανθρωπάκια, χωρίς αγώνες για την κοινωνική δικαιοσύνη, χωρίς ευαισθησία για την κοινωνική ευταξία, όργανα κέντρων αποφάσεων και λακέδες ισχυρών οικονομικών παραγόντων, κατέρχονται στους πολιτικούς αγώνες, όχι για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα του λαού αλλά τα συμφέροντα των ολίγων, ανέρχονται στην εξουσία και την ασκούν δι’ ίδιον όφελος. Δεν διανοούνται να αντιταχθούν στις πράξεις βίας που οργανώνονται από τους εχθρούς του κράτους, διότι δεν θέλουν να κατηγορηθούν και να διακυβευθεί η παραπέρα πολιτική τους σταδιοδρομία. Έτσι, αφήνουν όλα τα αντικοινωνικά στοιχεία ανεξέλεγκτα, τα οποία κατεδαφίζουν ολίγο κατ’ ολίγο, κάθε υποδομή και στήριγμα του κράτους. Δεν τους ενδιαφέρει. Εάν κάτι συμβεί, χρήματα έχουν για να εγκατασταθούν στην Ελβετία ή στο Μονακό για να περάσουν τη ζωή τους . Πού τα βρήκαν; Διαβάστε το Spiegel που κυκλοφορεί και θα πληροφορηθείτε.

Αυτή είναι μία επιτροχάδην περιγραφή των γεγονότων και των υπηρεσιών που προσφέρουν τα πανεπιστήμια στη χώρα. Γι’ αυτό βρίσκονται στους παγκόσμιους πίνακες αξιολόγησης, έξω από τα περιθώρια των σελίδων. Τι πρέπει να γίνει; Όλοι το ξέρουμε. Αλλά, για να γίνει αυτό που είναι αναγκαίο, πρέπει πρώτα να αποκτήσουμε ελληνική κυβέρνηση. Μετά, τα λέμε…