Γράμμος, Βίτσι και ΚΚΕ

Καθώς στις 29 Αυγούστου συμπληρώνονται 70 χρόνια από την οριστική στρατιωτική συντριβή των μπολσεβίκων του Ζαχαριάδη και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος (ΔΣΕ) σε Γράμμο και Βίτσι, είναι μια αφορμή για μια σχετική ιστορική ενημέρωση επί του θέματος.

Στις αρχές του 1949, συγκεκριμένα στις 30 Ιανουαρίου, η 5η Ολομέλεια του ΚΚΕ αποφάσισε, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Στη Βόρεια Ελλάδα ο μακεδονικός (σλαβομακεδονικός) λαός τα ‘δωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας που προκαλούν το θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως το θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να την αποχτήσει». Αυτή η απόφαση είναι πασίγνωστη. Λιγότερο γνωστή, όμως, είναι η ανακοίνωση λίγες ημέρες αργότερα της 2ης Ολομέλειας του Κεντρικού Συμβουλίου της «Μακεδονικής» Οργάνωσης «Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο» (NOF), η οποία παίρνοντας το «πράσινο φως» από τις πρόσφατες αποφάσεις του ΚΚΕ προχωρούσε ακόμη πιο πέρα, λέγοντας τα εξής: «Το δεύτερο συνέδριο του NOF θα είναι συνέδριο διακήρυξης των νέων προγραμματικών αρχών του NOF. Αρχών που είναι ο προαιώνιος πόθος του λαού μας. Θα διακηρύξει την ένωση της Μακεδονίας σε ένα ενιαίο, ανεξάρτητο, ισότιμο μακεδονικό κράτος μέσα στη λαϊκοδημοκρατική ομοσπονδία των βαλκανικών λαών, που είναι η δικαίωση των πολύχρονων αιματηρών αγώνων του».

Το συνέδριο αυτό πραγματοποιήθηκε στις 25-26 Μαρτίου 1949, στο χωριό Ψαράδες στις Πρέσπες (…), με εκπροσώπους, συν τοις άλλοις, του ΚΚΕ και του ΔΣΕ με τον ίδιο τον Ζαχαριάδη να δίνει το παρών και ουσιαστικά να «ευλογεί» με την συμμετοχή του την κατάπτυστη ανθελληνική αυτή απόφαση. Βεβαίως, ο ίδιος είχε φροντίσει «να στρώσει το έδαφος» νωρίτερα, καθώς τον Δεκέμβριο του 1948 στο τεύχος 12 του περιοδικού «Δημοκρατικός Στρατός» προετοίμαζε την νέα θέση του ΚΚΕ: «Ο μακεδονικός λαός θα αποκτήσει μια ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση στην οικογένεια των λεύτερων λαϊκοδημοκρατικών λαών στα Βαλκάνια… Γι’ αυτή την ανεξάρτητη κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση παλεύει σήμερα και ο μακεδονικός λαός της Μακεδονίας του Αιγαίου…». Μπορεί αργότερα να… αναθεώρησε την τότε θέση του, έχει σημασία όμως γιατί το έκανε αυτό. Με… αφοπλιστική ειλικρίνεια, ο «Ριζοσπάστης» σημείωνε ότι «Στις συνθήκες του 1949, όπου ο ΔΣΕ είχε ασφυκτικό το πρόβλημα της έλλειψης εφεδρειών και μπροστά τον περίμεναν σκληρές μάχες, η θέση της 5ης Ολομέλειας για το Μακεδονικό αποσκοπούσε στη συγκέντρωση νέων δυνάμεων στις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού από το χώρο των Σλαβομακεδόνων…»!

Ακόμη χειρότερα, στην 7η Ολομέλεια του ΚΚΕ ο Ζαχαριάδης έδωσε την εξής (αδιανόητη, αντεθνική, αήθη, απίστευτη) εξήγηση για τις θέσεις του στην 5η Ολομέλεια. «… Γενικότερα ήταν ότι σε ευρύτερα πλαίσια αυτό το πράγμα τότε άμεσα δεν μας εξυπηρετούσε. Αλλά το πρώτο που έμπαινε τότε μπροστά μας ήταν ότι τη μάχη στο Βίτσι εμείς έπρεπε να την κερδίσουμε. Όλα τα άλλα ήταν τότε δευτερεύοντα… Εμείς θα ‘πρεπε να κινητοποιήσουμε όλες τις δυνάμεις του σλαβομακεδονικού λαού, να σταματήσουμε τις λιποταξίες, την υπονομευτική και διαλυτική δουλειά που έκαμναν οι πράκτορες του Τίτο, βάζοντάς τους ένα πολιτικό εμπόδιο… Μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες που εμείς ρίξαμε το σύνθημα το κέρδος θα ήταν πολύ μεγάλο αν εμείς κερδίζαμε τη μάχη του Βιτσίου κινητοποιώντας και αυτό τον παράγοντα. Πολύ μεγάλο θα ήταν το κέρδος μας. Χάσαμε τη μάχη. Και τώρα στην εκτίμησή μας υπεισέρχονται και άλλοι παράγοντες. Αυτό όμως δεν πάει να πει, πως το σύνθημά μας είτανε λαθεμένο…»!

Με άλλα λόγια, ας κέρδιζαν οι συμμορίτες του ΚΚΕ τις μάχες σε Βίτσι και Γράμμο και δεν είχε καμία σημασία γι’ αυτούς ο επικείμενος διαμελισμός της Ελλάδας! Και πώς να γινόταν διαφορετικά όταν, στις αρχές του 1949, οι «σλαβομακεδόνες» αριθμούσαν 14.000 άτομα σε σύνολο περίπου 25.000 ανταρτών του ΔΣΕ; Επί της ουσίας, ο ηγέτης του ΚΚΕ αποτελούσε πια τον επικεφαλής ενός σλαβόφωνου, κατά πλειοψηφία, «στρατού», ο οποίος έφθασε πλέον να έχει ως στόχο τον εδαφικό ακρωτηριασμό της Ελλάδας, ως μια «παραχώρηση» στους «σλαβομακεδόνες» μαχητές του! Το ΚΚΕ, ηττημένο στρατιωτικά, στριμωγμένο πολιτικά, περιθωριοποιημένο κοινωνικά, στηριζόταν πλέον αποκλειστικά στην «λαϊκή δημοκρατία» της Αλβανίας (Μιας και η Γιουγκοσλαβία του Τίτο από το 1948 είχε «αυτομολήσει» από το σταλινικό στρατόπεδο) και σε μια ένοπλη ομάδα σλάβων αυτοχαρακτηριζόμενων ως «μακεδόνων», με αποτέλεσμα η μειοδοσία να αποτελέσει κύριο και μόνιμο συστατικό χαρακτηριστικό της παρουσίας του. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!