Γράμμος – Βίτσι: Μνήμη, συνεργασία και όχι διχασμός

Γράφει ο
Ιωάννης Ασλανίδης

Με την συμπλήρωση 69 χρόνων (29 Αυγούστου 1949), από το τέλος του Ελληνικού αλληλοσπαραγμού, θα ήθελα με  λίγα λόγια  σταχυολογώντας τα παρακάτω να επισημάνω την ιστορική αδικία που συνεχίζει να επαναλαμβάνεται στην μνήμη των υπερασπιστών της Πατρίδος μας της περιόδου 1946-1949. Οι οποίοι με την θυσία τους απέτρεψαν τους τότε ξενοκίνητους πλανεμένους κομμουνιστές της πατρίδος μας, να πραγματοποιήσουν τα καταχθόνια σχέδια εκείνων… που μεθόδευαν τον εδαφικό ακρωτηριασμό της χώρας μας και τον εξανδραποδισμό του λαού μας.

Χωρίς να είναι στις προθέσεις μου η ανάξεση πληγών του παρελθόντος κρίνω σκόπιμο, χωρίς μίσος και πάθος, έτσι απλά ελεύθερα, υπηρετώντας το δίκαιο, να επισημάνω την Ιστορική Αλήθεια, για μια τόσο σημαντική περίοδο (1946-49) της νεώτερης Ιστορίας της Ελλάδος, κατά την οποία διακυβεύτηκαν η Ελευθερία του Ελληνικού λαού, το Δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας και η εδαφική ακεραιότητα της πατρίδος μας.

Οι Μάχες στο Γράμμο και το Βίτσι και η νίκη του Ελληνικού Στρατού, αποτελούν Ιστορικό ορόσημο μιας πραγματικής Εθνικής Αντίστασης κατά των πλανεμένων δυστυχώς αδελφών Ελλήνων  τότε κομμουνιστών, για την σωτηρία της πατρίδος.

Η Ελλάδα του Βορειοηπειρωτικού έπους του 1940, με τους αγώνες της στα βουνά της Ηπείρου, έδωσε το πρώτο βασικό και ουσιαστικό ράπισμα στον φασισμό, όταν ισχυρά κράτη του τότε γνωστού κόσμου έπιπταν το ένα μετά το άλλο, δίνοντας έτσι την πρώτη ελπίδα και κουράγιο στον Ελεύθερο κόσμο για την τελική νίκη.

Ήλθε στη συνέχει η εφιαλτική νύκτα της κατοχής.

Η Ερειπωμένη, εξαντλημένη και καθημαγμένη Ελλάδα, κάτω από το βαρύ πέλμα του Γ΄ ΡΑΙΧ δεν ησύχασε, συνέχισε τον αγώνα της κατά του κατακτητή μέχρι της τελικής ήττας των δυνάμεων του φασισμού. Η Ανθρωπότης ανέπνευσε, η ελευθερία και το δίκαιο επεκράτησαν και οι λαοί πλέον ελεύθεροι άρχισαν την αναστήλωση της χώρας των, μέσα από τα ερείπια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Ελλάδα, νικήτρια τότε και δοξασμένη με πρωταρχικό ρόλο στην ήττα του φασισμού, αλλά ευρισκόμενη στο χείλος του αφανισμού, αντίκρισε με ελπίδα το φως της Ελευθερίας μέσα από τα ερείπια της. Όλοι οι Έλληνες ανέμεναν το θαύμα, ζούσαν με την ελπίδα, ότι χάρις στην ζωτικότητα και το δημιουργικό πνεύμα της φυλής, θα βαδίζαμε ενωμένοι στην ανασυγκρότηση και προ παντός στην δικαίωση των Ελληνικών θυσιών και την ικανοποίηση επί τέλους των εθνικών πόθων του Ελληνικού Λαού.

Αλλά οι ωραίες προσδοκίες και τα γλυκά όνειρα, για την δημιουργία μιας μεγάλης Ελλάδος, αντάξια των νικηφόρων αγώνων της διαλύθηκαν. Οι τότε πλανεμένοι Έλληνες κομμουνιστές, καθοδηγούμενοι από τον διεθνή κομμουνισμό, εξαπέλυσαν το «Δεκεμβριανό κίνημα», διότι οι τότε Πολιτικοί μας δεν συμφώνησαν στην μοιρασιά της εξουσίας. Και!!  έτσι η προσφορά της εκατόμβης αίματος, στο βωμό της ελευθερίας για τους Έλληνες δεν σταματά και μάλιστα με καθαρά Ελληνικό πλέον αίμα. Την καταστολή του κομμουνιστικού κινήματος του Δεκεμβρίου 1944 και την συμφωνία της Βάρκιζας, ακολουθεί ο ύπουλος αδελφοκτόνος πόλεμος μεταξύ του Ελληνικού Στρατού και των Στασιαστών Κομμουνιστών βοηθουμένων από τον ακήρυκτο πόλεμο των ομόρων κρατών από τον Οκτώβριο του 1947.

Τότε συνέβη το χειρότερο, η Ελλάδα χωρίστηκε στα δύο και κατεστράφη ολοσχερώς και η Εθνική ευκαιρία χάθηκε για πάντα.

Ο «αδελφοκτόνος πόλεμος των Ελλήνων» άρχισε την νύκτα 30/31 Μαρτίου 1946 με την επίθεση των κομμουνιστών στασιαστών ανταρτών στο Σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου και τελείωσε την 29 Αυγούστου 1949 με το τέλος των νικηφόρων μαχών Γράμμου-Βίτσι του Ελληνικού Στρατού μας και την καταστροφή και εκδίωξη των ξενοκίνητων τότε Ελληνικών Κομμουνιστικών αντάρτικων δυνάμεων, μαζί με τους συνοδοιπόρους των, Σλαβικής συνείδησης, στα όμορα κομμουνιστικά κράτη.

Εξήντα εννέα (69) χρόνια πέρασαν από τότε και η Επίσημη Ελλάδα, οι Κυβερνήσεις της χώρας μας, επισήμως σήμερα αγνοούν όλους εκείνους τους ηρωικούς νεκρούς στους οποίους οφείλουμε την Ελευθερία μας, την Δημοκρατία μας, την ακεραιότητα της πατρίδος μας και την ως έχει σήμερα ύπαρξή μας σαν λαός, σαν Έθνος.          

Με την ευκαιρία της 69^ης επετείου της συντριβής των τότε Κομμουνιστών – Στασιαστών (29-8-49), κάθε χρόνο όπως και φέτος μεταβαίνουν στο μνημείο των αθανάτων αυτών παλικαριών της πατρίδος μας, μεγάλος αριθμός Ελλήνων, διάφορες οργανώσεις, ελάχιστοι εναπομείναντες συμπολεμιστές των και πλήθος συγγενών των θυμάτων, για να αποτίσουν φόρο τιμής, να κάνουν ένα τρισάγιο και ν’ ανάψουν ένα κερί στην μνήμη των αδούλωτων Ελλήνων. Βέβαια! Με πλήρη δυστυχώς απουσία της Πολιτικής και Στρατιωτικής ηγεσίας, όπως γίνεται και κάθε χρόνο.

Το Μεγάλο Ιστορικό λάθος των σημερινών πολιτικών της Ελλάδος, κατά τη γνώμη μου είναι, αντί να επιτρέπουν από ορισμένους πολιτικούς χώρους, να χαρακτηρίζονται τα μνημόσυνα αυτά «Εορτές Μίσους», να παροτρύνουν σύσσωμη την Πολιτική Ηγεσία του τόπου μας από την Αριστερά έως την δεξιά να μεταβούν στον ιερό αυτό χώρο του ΓΡΑΜΜΟΥ-ΒΙΤΣΙ, για προσευχή στην μνήμη όλων των φονευθέντων Ελλήνων, χωρίς διάκριση με σεμνότητα και κατάνυξη, και χωρίς κορώνες, για να θυμούνται οι επερχόμενες γενεές και να διδάσκονται από τα λάθη των προγόνων των. Την ευθύνη η Ιστορία την έχει καταγράψει, φθάνει πλέον.      

Ο Αείμνηστος Στρατηγός Καρούσος Γεώργιος μας έλεγε: “ ..Κάθε χρόνο την ημερομηνία αυτή (28η Αυγούστου), μεταβαίνω στην εκκλησία και με σεμνότητα, σοβαρότητα και συγκίνηση, ανάβω δύο κεριά, το ένα για τους συμπολεμιστές μου, που έπεσαν μαχόμενοι υπέρ Πατρίδος και το άλλο για τους Έλληνες αδελφούς απέναντι μας, που έπεσαν από δικά μας βόλια”.

Η συνεχιζομένη απουσία  της πολιτικής και Στρατιωτικής Ηγεσίας από το μνημόσυνο των Ελλήνων αγωνιστών στο Γράμμο-Βίτσι, για όλους τους Έλληνες πεσόντες, τροφοδοτεί την διχόνοια και το μίσος μεταξύ των Ελλήνων, με αποκλειστική ευθύνη των Πολιτικών Κομμάτων. Και! Δυστυχώς έτσι απομακρύνεται κάθε ελπίδα συνεργασίας για το καλό της ωραίας μας Πατρίδος, προς την οποία ο

Θεός τόσο απλόχερα έδωσε χαρίσματα, εδαφικά, ιστορικά, Σοφίας και Πολιτισμού.

“Μία χελιδών έαρ ου ποιεί”(ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ).        

-Ο κ. Ιωάννης Μ. Ασλανίδης είναι Επίτιμος Διοικητής της Σ.Σ.Ε. 

ΒΑΝΔΑΛΙΣΑΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΑ ΣΕΠΟΛΙΑ!

Άθλιες εικόνες βανδαλισμού, στο παρεκκλήσι του Αγίου Μελετίου στα Σεπόλια, αντίκρισαν οι πολίτες.

Την «ευθύνη» γι’ αυτή την πράξη ανέλαβαν οι γνωστοί – άγνωστοι αλήτες-προδότες-κομμουνιστές, στη γνωστή διαδικτυακή χαβούζα του Σόρος.

Πιο συγκεκριμένα, μις συμμορία με την επωνυμία «Πυρήνας Αναρχικών Μαγισσών», εξέδωσε ένα μανιφέστο, στο οποίο αναφέρεται ότι οι βανδαλισμοί έγιναν «σε έναν χώρο αυτού του μισογυνικού κρατικού θεσμού που λέγεται εκκλησία».
Μάλιστα, τα συντρόφια καυχώνται ότι «καταστρέψαμε με σπρέι πολλές από τις ευλογημένες εικόνες».

Αλήθεια, πως και δεν τους τσάκωσαν οι περιβόητοι… «μαύροι πάνθηρες», που «οργώνουν» το κέντρο της Αθήνας, «με το δάχτυλο στη σκανδάλη»;
Και κάτι άλλο: τι εμποδίζει τον… «οδοστρωτήρα» Χρυσοχοΐδη και την κυβέρνηση της «σκληρής δεξιάς ατζέντας», να «μπλοκάρουν» τη λειτουργία της διαδικτυακής χαβούζας των αναρχοτρομοκρατών;

Γράμμος, Βίτσι και ΚΚΕ

Καθώς στις 29 Αυγούστου συμπληρώνονται 70 χρόνια από την οριστική στρατιωτική συντριβή των μπολσεβίκων του Ζαχαριάδη και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος (ΔΣΕ) σε Γράμμο και Βίτσι, είναι μια αφορμή για μια σχετική ιστορική ενημέρωση επί του θέματος.

Στις αρχές του 1949, συγκεκριμένα στις 30 Ιανουαρίου, η 5η Ολομέλεια του ΚΚΕ αποφάσισε, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Στη Βόρεια Ελλάδα ο μακεδονικός (σλαβομακεδονικός) λαός τα ‘δωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας που προκαλούν το θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως το θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να την αποχτήσει». Αυτή η απόφαση είναι πασίγνωστη. Λιγότερο γνωστή, όμως, είναι η ανακοίνωση λίγες ημέρες αργότερα της 2ης Ολομέλειας του Κεντρικού Συμβουλίου της «Μακεδονικής» Οργάνωσης «Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο» (NOF), η οποία παίρνοντας το «πράσινο φως» από τις πρόσφατες αποφάσεις του ΚΚΕ προχωρούσε ακόμη πιο πέρα, λέγοντας τα εξής: «Το δεύτερο συνέδριο του NOF θα είναι συνέδριο διακήρυξης των νέων προγραμματικών αρχών του NOF. Αρχών που είναι ο προαιώνιος πόθος του λαού μας. Θα διακηρύξει την ένωση της Μακεδονίας σε ένα ενιαίο, ανεξάρτητο, ισότιμο μακεδονικό κράτος μέσα στη λαϊκοδημοκρατική ομοσπονδία των βαλκανικών λαών, που είναι η δικαίωση των πολύχρονων αιματηρών αγώνων του».

Το συνέδριο αυτό πραγματοποιήθηκε στις 25-26 Μαρτίου 1949, στο χωριό Ψαράδες στις Πρέσπες (…), με εκπροσώπους, συν τοις άλλοις, του ΚΚΕ και του ΔΣΕ με τον ίδιο τον Ζαχαριάδη να δίνει το παρών και ουσιαστικά να «ευλογεί» με την συμμετοχή του την κατάπτυστη ανθελληνική αυτή απόφαση. Βεβαίως, ο ίδιος είχε φροντίσει «να στρώσει το έδαφος» νωρίτερα, καθώς τον Δεκέμβριο του 1948 στο τεύχος 12 του περιοδικού «Δημοκρατικός Στρατός» προετοίμαζε την νέα θέση του ΚΚΕ: «Ο μακεδονικός λαός θα αποκτήσει μια ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση στην οικογένεια των λεύτερων λαϊκοδημοκρατικών λαών στα Βαλκάνια… Γι’ αυτή την ανεξάρτητη κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση παλεύει σήμερα και ο μακεδονικός λαός της Μακεδονίας του Αιγαίου…». Μπορεί αργότερα να… αναθεώρησε την τότε θέση του, έχει σημασία όμως γιατί το έκανε αυτό. Με… αφοπλιστική ειλικρίνεια, ο «Ριζοσπάστης» σημείωνε ότι «Στις συνθήκες του 1949, όπου ο ΔΣΕ είχε ασφυκτικό το πρόβλημα της έλλειψης εφεδρειών και μπροστά τον περίμεναν σκληρές μάχες, η θέση της 5ης Ολομέλειας για το Μακεδονικό αποσκοπούσε στη συγκέντρωση νέων δυνάμεων στις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού από το χώρο των Σλαβομακεδόνων…»!

Ακόμη χειρότερα, στην 7η Ολομέλεια του ΚΚΕ ο Ζαχαριάδης έδωσε την εξής (αδιανόητη, αντεθνική, αήθη, απίστευτη) εξήγηση για τις θέσεις του στην 5η Ολομέλεια. «… Γενικότερα ήταν ότι σε ευρύτερα πλαίσια αυτό το πράγμα τότε άμεσα δεν μας εξυπηρετούσε. Αλλά το πρώτο που έμπαινε τότε μπροστά μας ήταν ότι τη μάχη στο Βίτσι εμείς έπρεπε να την κερδίσουμε. Όλα τα άλλα ήταν τότε δευτερεύοντα… Εμείς θα ‘πρεπε να κινητοποιήσουμε όλες τις δυνάμεις του σλαβομακεδονικού λαού, να σταματήσουμε τις λιποταξίες, την υπονομευτική και διαλυτική δουλειά που έκαμναν οι πράκτορες του Τίτο, βάζοντάς τους ένα πολιτικό εμπόδιο… Μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες που εμείς ρίξαμε το σύνθημα το κέρδος θα ήταν πολύ μεγάλο αν εμείς κερδίζαμε τη μάχη του Βιτσίου κινητοποιώντας και αυτό τον παράγοντα. Πολύ μεγάλο θα ήταν το κέρδος μας. Χάσαμε τη μάχη. Και τώρα στην εκτίμησή μας υπεισέρχονται και άλλοι παράγοντες. Αυτό όμως δεν πάει να πει, πως το σύνθημά μας είτανε λαθεμένο…»!

Με άλλα λόγια, ας κέρδιζαν οι συμμορίτες του ΚΚΕ τις μάχες σε Βίτσι και Γράμμο και δεν είχε καμία σημασία γι’ αυτούς ο επικείμενος διαμελισμός της Ελλάδας! Και πώς να γινόταν διαφορετικά όταν, στις αρχές του 1949, οι «σλαβομακεδόνες» αριθμούσαν 14.000 άτομα σε σύνολο περίπου 25.000 ανταρτών του ΔΣΕ; Επί της ουσίας, ο ηγέτης του ΚΚΕ αποτελούσε πια τον επικεφαλής ενός σλαβόφωνου, κατά πλειοψηφία, «στρατού», ο οποίος έφθασε πλέον να έχει ως στόχο τον εδαφικό ακρωτηριασμό της Ελλάδας, ως μια «παραχώρηση» στους «σλαβομακεδόνες» μαχητές του! Το ΚΚΕ, ηττημένο στρατιωτικά, στριμωγμένο πολιτικά, περιθωριοποιημένο κοινωνικά, στηριζόταν πλέον αποκλειστικά στην «λαϊκή δημοκρατία» της Αλβανίας (Μιας και η Γιουγκοσλαβία του Τίτο από το 1948 είχε «αυτομολήσει» από το σταλινικό στρατόπεδο) και σε μια ένοπλη ομάδα σλάβων αυτοχαρακτηριζόμενων ως «μακεδόνων», με αποτέλεσμα η μειοδοσία να αποτελέσει κύριο και μόνιμο συστατικό χαρακτηριστικό της παρουσίας του. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!

70 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΠΕΔΙΟ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ

Φέτος συμπληρώνονται 70 χρόνια ακριβώς, από τη νίκη του Ελληνικού Εθνικού Στρατού επί των κομμουνιστο-συμμοριτών στα πεδία των μαχών στο Γράμμο και στο Βίτσι. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, τιμούμε τη μνήμη των πεσόντων ηρώων του Ελληνικού Στρατού στις μάχες του 1949.

Η μάχη στο Γράμμο και το Βίτσι σήμανε (ευτυχώς νικητήρια για τον Εθνικό Στρατό) το τέλος μιας μαύρης σελίδας της Ελληνικής μας Ιστορίας τον Συμμοριτοπόλεμο. Έναν πόλεμο για τον οποίον τα σχολικά βιβλία δεν γράφουν σχεδόν τίποτε.

Από τις 24 έως τις 30 Αυγούστου η επιχείρηση «Πυρσός Γ΄» «έβαλε φωτιά» στον Γράμμο. Μετά τις κατάλληλες προωθήσεις των μεραρχιών του ΕΣ στις 05.30 τις 25ης Αυγούστου εξαπολύθηκε η κύρια επίθεση. Προς το μεσημέρι, έφθασε η πληροφορία ότι είχε καταληφθεί το στρατηγικής σημασίας ύψωμα Τσάρνο.

Τότε ο Τσακαλώτος τσούγκρισε ένα ποτήρι κρασί με τον επιτελάρχη του υποστράτηγο Κετσέα φωνάζοντας: «Ζήτω το Έθνος!». Οι  δυνάμεις βεβαίως του Εθνικού Στρατού αντιμετώπισαν και πολύ σοβαρές δυσκολίες από τη μορφολογία του εδάφους, την πληθώρα των ναρκοπεδίων, την καλά οργανωμένη αμυντική οχύρωση και την αποφασιστική άμυνα που αντέταξε ο ΔΣΕ. Όμως η επιμονή των ανδρών του ΕΣ και η αριθμητική τους υπεροχή δεν έδινε καμία πιθανότητα στους αντάρτες για αναχαίτιση. Στα πλαίσια αυτά οι επιτιθέμενοι ξεπέρασαν τις δυσκολίες και με τολμηρές ενέργειες πέτυχαν τους στόχους τους.

Κρίσιμη ημέρα της μάχης υπήρξε αναμφίβολα η 27η Αυγούστου. Τότε η 9η Μεραρχία ολοκλήρωσε με επιτυχία τον ελιγμό που επιχείρησε, καταλαμβάνοντας τη διάβαση Πόρτα Οσμάν (η οποία μέχρι τότε αποτελούσε την πιο σημαντική δίοδο των ανταρτών με την Αλβανία) και εμποδίζοντας με τον τρόπο αυτό κάθε προσπάθεια διαφυγής τους προς τη γειτονική χώρα-μέχρι τότε απέμενε υπό τον έλεγχο του ΔΣΕ μόνο η δευτερεύουσας σημασίας διάβαση του αυχένα της Μπάρας. Η ηγεσία των ανταρτών αντιλήφθηκε τον μεγάλο κίνδυνο που αντιμετώπιζε, δηλαδή αυτόν της παγίδευσης του συνόλου των δυνάμεων της.

Αμέσως συνεδρίασε το Πολιτικό Γραφείο της ΚΕ του ΚΚΕ και αποφάσισε την διαφυγή του ΔΣΕ- μέσω Μπάρας-στην Αλβανία, κάτι που τελικά πραγματοποιήθηκε (όχι για το σύνολο των δυνάμεων) κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. 40.000 περίπου αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού κατέφυγαν στις Ανατολικές χώρες.

Το βράδυ της 27ης Αυγούστου τμήματα της 9ης Μεραρχίας άναψαν τεράστιες φωτιές κατά μήκος των ελληνοαλβανικών συνόρων για να σημάνουν τη νίκη του Εθνικού Στρατού και την ουσιαστική έξοδο της πολύπαθης χώρας από την τρίχρονη δοκιμασία.

Σήμερα, 70 χρόνια μετά την λήξη της επιχείρησης «Πυρσός», το καθεστώς έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίσει τα μνημόσυνα προς τιμήν των πεσόντων πολεμιστών ως «γιορτές μίσους». Φυσικά δεν τόλμησε να χαρακτηρίσει έτσι τις εκδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα από τους βετεράνους του ΔΣΕ, υπό την αιγίδα του ΚΚΕ. Η προπαγάνδα τους είναι συνεχής και διαστρεβλώνουν την αλήθεια με θράσος, πάντα με τη βοήθεια της προδοτικής «δεξιάς». Πόσοι γνωρίζουν ότι, το 1989  η ΝΔ και ο Σαμαράς με το υπ΄αριθμόν 204 ΦΕΚ άλλαξαν τους όρους «Συμμορίτες» σε «Δημοκρατικό Στρατό» και «Συμμοριτοπόλεμο» σε «Εμφύλιο»;

Ποιος μπορεί  επίσης να ξεχάσει το έγκλημα που συνιστά τη μεγαλύτερη ντροπή, το μεγαλύτερο αίσχος του Συμμοριτοπολέμου, το ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ; 28.000 παιδιά άρπαξαν με τη βία οι Συμμορίτες από τις αγκαλιές των μανάδων τους, ως άλλοι τούρκοι Κατακτητές, και τα έστειλαν στις Κομμουνιστικές χώρες, στην Αλβανία, στη Γιουγκοσλαβία, στη Βουλγαρία «για να σωθούν, να προστατευθούν». Από ποιον να «σωθούν»; Από τους ίδιους τους γονείς; Είχαν στο νου τους να φτιάξουν νέο στρατό γενιτσάρων, που θα στρεφόταν ενάντια στην ίδια του την Πατρίδα!

 

ΚΟΡΙΝΑ ΠΕΝΕΣΗ

ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΚΑΙ ΑΠΕΙΛΟΥΝ ΟΤΙ «ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ» ΣΤΟΝ ΓΡΑΜΜΟ, ΣΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ ΣΥΝΤΡΙΒΗΣ ΤΟΥΣ!

Σε ρεσιτάλ προκλήσεων αποδίδονται τις τελευταίες ημέρες τα κομμούνια του σφυροδρέπανου κουκουέ, απειλώντας με νέο Γράμμο – και μάλιστα με την υπογραφή «ΔΣΕ»! Διόλου τυχαία, οι προκλήσεις αυτές γίνονται στην επέτειο της συντριβής τους.

Έτσι, πομπώδες άρθρο που γράφτηκε στην ημιεπίσημη ιστοσελίδα των νοσταλγών του εαμοβουλγαρισμού (atexnos.gr), υπό τον άκρως προκλητικό τίτλο «Η Ιστορία δεν τελείωσε στο Γράμμο…» και με το σύνθημα «θα τα ξαναπούμε – ΔΣΕ» σε φωτογραφία συμμοριτών, καταλήγει ως εξής:

«… Οι «νικητές» της περιόδου 1946-1949, η αστική τάξη, γνωρίζει ότι η νίκη της αυτή είναι προσωρινή. Γι’ αυτό χτυπάνε το παρελθόν, έχοντας στραμμένο το βλέμμα στο μέλλον. Ξέρουν καλά ότι παρά τις αντεπαναστατικές ανατροπές και τα πισωγυρίσματα της ιστορίας, η αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας είναι ανειρήνευτη και πως οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις θα επανέλθουν στο προσκήνιο τον 21ο αιώνα. Γνωρίζουν, εν τέλει, πως τον Αύγουστο του 1949 κέρδισαν μια μάχη, αλλά όχι τον πόλεμο. Η Ιστορία δεν τελείωσε στο Γράμμο…».

Ξεκάθαρη η απειλή επανάληψης της κομμουνιστικής ανταρσίας κατά του Έθνους, από τα «παιδιά» του αρχιπροδότη Ζαχαριάδη!

Ο οποίος Ζαχαριάδης, είχε ξεστομίσει παρόμοιες απειλές και αμέσως μετά την συντριβή των συμμοριτών – και μάλιστα επισήμως, στις 16 Οκτωβρίου του 1949, μέσω του κουκουέδικου ραδιοφωνικού σταθμού του ΔΣΕ, με το γνωστό «…Ο ΔΣΕ δεν κατέθεσε τα όπλα, μονάχα τα έθεσε παρά πόδα». Αλλά, δεν τόλμησε να πραγματοποιήσει ποτέ τις απειλές του αυτές…

Αν και τα κομμούνια έχουν πλέον αστικοποιηθεί –αποτελώντας μάλιστα το «μακρύ χέρι» του συστήματος και το καμάρι του «συνταγματικού τόξου»- δεν παύουν να ονειρεύονται νέους συμμοριτοπολέμους και νέες Πηγάδες. Ας το επιχειρήσουν, να τους τσακίσουμε για μια ακόμα φορά! Μόνο που τώρα, δεν υπάρχουν πλέον «Λαϊκές Δημοκρατίες» στα βόρεια σύνορά μας, για να καταφύγουν εκεί και να σωθούν!

Ολοι στο Βιτσι