Γιατί ΔΕΝ Πανηγύρισα Τον Ιούλιο Εκείνο Του 1974»

Άρθρο του Γ.Γ της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ Ν.Μιχαλολιάκου


Τριάντα οχτώ χρόνια μεταπολιτευτικής δημοκρατίας συμπληρώνονται τις ημέρες αυτές. Πριν όμως από την 24η Ιουλίου του 1974, υπήρξε η 20η Ιουλίου του 1974 με την βάρβαρη τουρκική εισβολή στην Κύπρο μας! Τα δύο αυτά γεγονότα όσο και εάν θέλουν κάποιοι να τα ξεχωρίσουν είναι απόλυτα σχετικά, αφού το ένα έφερε το άλλο… Για την προπαγάνδα του συστήματος, για την τουρκική εισβολή έφταιγε αποκλειστικά και μόνο η ανατροπή του Μακαρίου, λες και οι Τούρκοι δεν είχαν δεκαετίες πριν έτοιμα σχέδια για απόβαση στην μαρτυρική μεγαλόνησο του Ελληνισμού! Άλλωστε, στις αρχές της δεκαετίας του ’60, είχαν και πάλι οι Τούρκοι επιχειρήσει εισβολή και είχαν βομβαρδίσει την Κύπρο, αλλά τότε κάποιοι γενναίοι είχαν αποτρέψει τον Αττίλα!

Τριάντα οχτώ χρόνια συμπληρώνονται από την τουρκική εισβολή, η οποία οδήγησε στην κατοχή μέχρι τις ημέρες μας του 40% της Κύπρου μας, με τις κυβερνήσεις της Ελλάδος και της Λευκωσίας πλέον να έχουν αποδεχτεί σαν γεγονός τετελεσμένο στην πράξη αυτή τη βάρβαρη εισβολή! Τριάντα οχτώ χρόνια τουρκικής κατοχής στην Κύπρο και τριάντα οχτώ χρόνια μεταπολιτευτικής δημοκρατίας… Μιας δημοκρατίας, η οποία ξεκίνησε μέσα από μία εθνική τραγωδία και η οποία όλα δείχνουν ότι θα καταλήξει σε μία νέα εθνική τραγωδία. Αυτοί που μας κυβέρνησαν τα 38 αυτά ολόκληρα χρόνια, οι οποίοι δεν ήταν άλλοι από την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ και την αριστερά από πολλές πλευρές, υποσχέθηκαν πολλά… Υποσχέθηκαν θαύματα και όνειρα, τα οποία αποδείχθηκαν στις ημέρες που ζούμε φρικτοί εφιάλτες…
Υποσχέθηκαν μια Ελλάδα οικονομικά ισχυρή, η οποία βλέπουμε να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος αποκαλύπτοντας το σαθρό και αμαρτωλό καθεστώς του κομματικού κράτους. Υποσχέθηκαν εθνική ασφάλεια με την ένταξη της Πατρίδας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το casus belli των Τούρκων παραμένει μια διαρκής απειλή, ενώ μετά τα τραγικά γεγονότα στα Ίμια, το καταγάλανο Ελληνικό Αιγαίο απέκτησε γκρίζες ζώνες. Ήδη ζούμε στην εποχή του Μνημονίου, με την χώρα μας να έχει εκχωρήσει εθνική κυριαρχία, να έχει δανειστεί υπέρογκα ποσά με το αγγλικό δίκαιον, με την κηδεμονία του ΔΝΤ πάνω από τους Έλληνες και με την φτώχεια, την εγκληματικότητα και την δυστυχία να απλώνεται παντού!

Όλα στην Ιστορία κρίνονται εκ του αποτελέσματος και το αποτέλεσμα 38 χρόνων είναι ό,τι σήμερα ζει ο Ελληνικός λαός! Εμείς οι Χρυσαυγίτες, πολύ πριν εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων αντιληφθούν το μήνυμά μας, αντιληφθούν την σκληρή πραγματικότητα γράφαμε την Αλήθεια, γράφαμε για το αδιέξοδο προς το οποίο από εθνικής κοινωνικής και οικονομικής απόψεως βαδίζει η χώρα! Στα 38 αυτά χρόνια έχουν σχεδόν διαλύσει τον εθνικό ιστό της Πατρίδας μας και επί πλέον έφεραν στην χώρα, χωρίς να ρωτήσουν τον λαό περισσότερο από δύο εκατομμύρια λαθρομετανάστες. Παιδεία εθνική κυριολεκτικά απούσα. Δημόσια υγεία ανύπαρκτη! Αυτά ήταν τα έργα και οι ημέρες των 38 χρόνων της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας και δια του λόγου το αληθές, σας παραθέτω τι έγραφα πριν 9 ολόκληρα χρόνια, πολύ πριν έρθει στη χώρα μας η Τρόικα και το ΔΝΤ:

ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΟΥ ΤΟΥ 2003: «Γιατί ΔΕΝ Πανηγύρισα Τον Ιούλιο Εκείνο Του 1974»:
«Είκοσι εννέα ολόκληρα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα, 24 Ιουλίου του 2003, από την ημέρα της περίφημης μεταπολίτευσης. Είκοσι εννέα ολόκληρα χρόνια είναι μια ολόκληρη ζωή, μια ολόκληρη ζωή μέσα στην οποία πολλές προσδοκίες απεδείχθησαν χίμαιρα και αυταπάτες και πολλά από αυτά που φυσιολογικά θα περίμενε κανείς να συμβούν απεδείχθησαν μάταιες ελπίδες.
Ο φάκελος της Κύπρου, για τον οποίο τόσα ελέγοντο επί πολλά χρόνια στην Πατρίδα μας και ο οποίος βρισκότανε στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής μέχρι τα τέλη σχεδόν της δεκαετίας του ’80, δεν άνοιξε ποτέ! Οι προδότες, γιατί αναμφισβήτητα υπήρχαν προδότες, οι όποιοι προδότες της Κύπρου μας δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Η αλήθεια δεν απεκατεστάθη ποτέ και αυτό αποτελεί μίαν ΥΒΡΙΝ κατά της Ιστορίας, που όπως οι αιώνιες παραδόσεις του γένους μας θέλουν, φέρνει κακοδαιμονία, την κακοδαιμονία που ταλαιπωρεί την Πατρίδα μας τις τελευταίες δεκαετίες. Όλα έχουν στηριχθεί επάνω σε ένα ψέμα, σε μια απάτη, σε μια προδοσία. Γι’ αυτό και όλα πηγαίνουν κατά διαβόλου…

-Είκοσι εννέα χρόνια είναι μια ολόκληρη ζωή και μέσα σε αυτήν την ζωή είδαμε την φθορά των εθνικών αρχετύπων να επέρχεται ραγδαία και να πλήττει τον Λαό μας σε καίρια και σημαντικά του σημεία: στην φυλετική του ταυτότητα, στην ιστορική του μνήμη, στο ήθος του, στην κοινωνική του αγωγή, σε όλα γενικά όσα αποτελούσαν την βάση του νεωτέρου Ελληνικού βίου. Το έργο αυτό έγινε συστηματικά, με τρόπο επιμελημένο και επιτήδειο, «με την μέθοδο του σαλαμιού», που θαυμάσια γνωρίζουν οι μαρξιστές-λενινιστές, που είναι οι μεγάλοι ένοχοι για τον εθνικό κατήφορο. Το ίδιο ένοχοι, βεβαίως, είναι και οι συνοδοιπόροι τους, οι καιροσκόποι, οι αριβίστες της αστικής δεξιάς, που παρέδωσαν τα τείχη της πόλεως στους εχθρούς της Πατρίδος χωρίς ντροπή, χωρίς αιδώ.

-Είκοσι εννέα χρόνια συμπληρώνονται από την 24η Ιουλίου του 1974 και μία αναδρομή στις τραγικές εκείνες ημέρες πρέπει να γίνει. Πρέπει να θυμηθούμε όσοι ζούσαμε εκείνη την εποχή στην Αθήνα, όπως ο γράφων που ήταν τότε έφηβος, στην Αθήνα που υπήρξε και τότε το κέντρο των εξελίξεων, τι πραγματικά συνέβη. Να θυμηθούμε ότι ο Μακάριος δεν υπήρξε άγιος και ότι μετά την ανατροπή του είχαν έλθει στην Αθήνα και έδωσαν συνέντευξη τύπου τα θύματα των βασανιστών του καθεστώτος του, ανάπηροι οι περισσότεροι από τα κτυπήματα των πραιτοριανών της Λευκωσίας. Να θυμηθούμε πως ο Ελληνικός λαός γεμάτος συγκίνηση άκουσε το άγγελμα της τουρκικής επιθέσεως κατά της μαρτυρικής Ελληνικής μεγαλονήσου, αλλά να θυμηθούμε και τις ατέλειωτες ουρές έξω από τα «σούπερ μάρκετ» μέσα σε ένα καθεστώς αβεβαιότητος, τρόμου, αλλά και φτηνού ατομισμού.

Ο πόλεμος είχε αρχίσει από τις 20 Ιουλίου και όλοι περιμέναμε ότι με την βοήθεια της μητέρας Ελλάδος οι Ελλαδίτες και Κύπριοι μαχητές θα έριχναν τους Τούρκους στην θάλασσα. Και ξαφνικά όλα άλλαξαν. Και το κλίμα της αβεβαιότητος, το κλίμα το ανάμικτο φόβου και εθνικού παλμού έγινε… πανηγύρι! Οι στρατιώτες μας έχυναν το αίμα τους υπερασπιζόμενοι μία Πατρίδα Ελληνική, τόσο Ελληνική, όσο είναι και η Πελοπόννησος και η Μακεδονία και η Θράκη, την Κύπρο μας, και στην νέα Βαβυλώνα του Ελληνισμού, την Αθήνα, κάποιοι πανηγύριζαν, κρατώντας κεριά στα χέρια για να υποδεχθούν τον δήθεν ελευθερωτή Καραμανλή.

-Τον Καραμανλή που ερχόταν από το πουθενά σε μία περίοδο κρίσεως του Κυπριακού ζητήματος, όπως τότε το 1955 που έγινε πάλι από το πουθενά πρωθυπουργός μετά τον θάνατο του Στρατάρχη Παπάγου. Μέσα στην Αθήνα κορναρίσματα αυτοκινήτων, ατέλειωτο πανηγύρι και εκατοντάδες χιλιάδες λαού με τα κεριά στα χέρια στην πλατεία Συντάγματος και για την Κύπρο σιωπή… Να πως χάθηκε η Κύπρος! Έχω την τιμή να είμαι ένας από τους λίγους, από τους ελάχιστους μέσα σε αυτήν την αρρωστημένη πολιτεία, που δεν πανηγύρισαν το βράδυ της 24ης Ιουλίου του 1974. Όχι πως έχασα κανένα αξίωμα, γιατί αξίωμα δεν είχα, όχι γιατί προσδοκούσα τίποτε από το καθεστώς, αλλά γιατί την ίδια ώρα που κάποιοι στην Αθήνα πανηγύριζαν, κάποιοι στην Κύπρο πέθαιναν για την Ελλάδα! Γιατί είχα την δυστυχία να γνωρίζω ότι με τον ερχομό μέσα σε αυτές τις συνθήκες αυτών των πολιτικών δεν θα σωθεί η Πατρίδα, αλλά αντίθετα θα ανοίξει ένας νέος φαύλος κύκλος για τον τόπο και την αιματοβαμμένη του ιστορία.

-Κάθε χρόνο στις 24 Ιουλίου σε ένα μέγαρο του κέντρου των Αθηνών γίνεται μια γιορτή για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Σε αυτήν την γιορτή όσοι θέλουν να νιώθουν την Ιστορία σε όλο της το βάθος δεν μπορούν να συμμετέχουν, γιατί στις 24 Ιουλίου κάποιοι πρόδωσαν την Κύπρο και αυτοί οι κάποιοι δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Η Νέμεσις λέγουν ότι ποτέ δεν ξεχνά. Είθε!»

Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ