Συνθήματα και ενθυμήματα των Ειδικών Δυνάμεων - Άρθρο του Ηλία Κασιδιάρη

       

«Και τ’ όνειρο μας είναι στην Πόλη εμείς να μπούμε Σημαία να υψώσουμε τον Ύμνο εμείς να πούμε»

Το σύνθημα αυτό το άκουσα για πρώτη φορά χθες από την τηλεόραση. Είναι προφανώς νέας κοπής, δεν ανήκει στο «παραδοσιακό ρεπερτόριο» των Ειδικών Δυνάμεων. Θυμήθηκα ένα παρόμοιο τραγούδι που λέγαμε όταν υπηρετούσαμε την θητεία μας και πήγαινε κάπως έτσι:

«Στον τρούλο της Αγια-Σοφιάς θ' ανέβω για να βγάλω την τούρκικη ημισέληνο και τον Σταυρό να βάλω. Και τότε μόνο ο Θεός την Πόλη θα φωτίσει κι ο Ύμνος ο Ελληνικός παντού θα αντηχήσει»

Το νέο σύνθημα των ΟΥΚάδων μου άρεσε περισσότερο. Είναι πιο άμεσο και πιο λυρικό. Κλείνει την Μεγάλη Ιδέα μέσα σε τέσσερις λέξεις. Όνειρο, Πόλη, Σημαία και Ύμνος. Είναι όμως επηρεασμένο και από το πνεύμα της εποχής, που καταδικάζει τις ακρότητες (ακόμα και τις λεκτικές )και δεν θέλει «αίμα και μίσος» στα στρατιωτικά άσματα.

Ακούγοντας τα σχετικά ρεπορτάζ περίμενα κάτι πολύ πιο βάναυσο. Η τρεμάμενη φωνή της Τρέμη με είχε προϊδεάσει για σφαγές, κομμένα μέλη, νεκρούς τούρκους και πάει λέγοντας. Αυτό είναι το κλασικό περιεχόμενο των συνθημάτων στις Ειδικές Δυνάμεις. Πριν από μερικά χρόνια έγινε σάλος για ένα βίντεο που ανέβηκε στο Youtube με στιγμιότυπο από μία 50άρα πορεία, όπου κάποιοι «περίεργοι τύποι»(κάτω από 20 χρονών οι περισσότεροι) τραγουδούσαν τους παρακάτω στίχους:

«Τους βλέπετε αυτούς; τους λένε αλβανούς τα ρούχα μας θα φτιάξουμε με δέρματα απ’ αυτούς»

Το ίδιο σύνθημα έχει πολλές παραλλαγές με τους αλβανούς να δίνουν την θέση τους σε σκοπιανούς, οθωμανούς κ.ο.κ. από τους οποίους φτιάχνονται μπότες, αρβύλες και λοιπά είδη πρώτης ανάγκης. Λίγο αργότερα, κάποιοι άλλοι «εγκληματίες» (βατραχάνθρωποι της ΜΥΑ) συνελήφθησαν από τον τηλεοπτικό φακό να απαγγέλουν τους εξής «ρατσιστικούς, ιμπεριαλιστικούς και γεμάτους εχθροπάθεια στίχους»:

«Έλληνας γεννιέσαι δε γίνεσαι ποτέ το αίμα σου θα χύσουμε γουρούνι αλβανέ»

Η υπόθεση αυτή έλαβε τερατώδεις διαστάσεις, έγιναν δίκες επί δικών, ξηλώθηκαν κάποιοι Αξιωματικοί και νομίζω πώς η ταλαιπωρία για τους «εγκληματίες» του μοιραίου τμήματος συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η υπερπροβολή των σχετικών εικόνων, όμως, έκανε το σύνθημα πασίγνωστο στο ευρύ κοινό. Σήμερα το λένε ακόμα και πιτσιρικάδες στα σχολεία, όταν γίνονται φασαρίες μεταξύ Ελλήνων και αλβανών μαθητών.

Τον περασμένο Αύγουστο, έσκασε στο διαδίκτυο άλλο ένα «σοκαριστικό βίντεο» με κάποιο ΤΠΕΝ (Τμήμα Προκεχωρημένης Εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων) της 35ΜΚ σε ένα... «πρωτοφανές ξέσπασμα μισαλλοδοξίας και φανατισμού». Σύσσωμος ο προοδευτικός κόσμος απάντησε με μανία στην φασιστική πρόκληση. Ο Παπαδημούλης εξαπέλυσε σφοδρά πυρά μέσω twitter και το δίκτυο Σπάρτακος καταδίκασε τις Ειδικές Δυνάμεις ως «όργανο της αστικής τάξης». Δυστυχώς, στη φυλακή, ήταν αδύνατο να παρακολουθήσω το επίμαχο βίντεο. Είδα όμως μία ενδεικτική εικόνα από σχετικό δημοσιεύμα που αρκούσε για να θυμηθώ τα παλιά και να πλάσω στο μυαλό μου ολόκληρο το δρώμενο:

Το στιγμιότυπο εξελίσσεται στο Σταυροβούνι, στο προαύλιο ενός Λόχου και οι «νέοι» στη συνήθη άθλια κατάσταση παραπαίουν ιδρωμένοι. Με στεντώρεια φωνή προσπαθούν (ανεπιτυχώς) να πείσουν τους εαυτούς τους πως διαθέτουν ατσάλινη θέληση. Οι «παλιοί» με τα πράσινα μπερέ είναι εντελώς χύμα, ο ένας φοράει μόνο φανελάκι (χωρίς χιτώνιο) και ο άλλος είναι 800 κιλά. Οι στίχοι στάζουν τόσο αίμα που βάφουν το χώμα κόκκινο και οι αρβύλες βουλιάζουν μέσα στη λάσπη.  Παρ’ όλο που το δημοσίευμα αποφεύγει την πλήρη αναπαραγωγή τους, εγώ τους θυμήθηκα αμέσως:

«Ηθικόν; Αίμα! (τρις) ...

Και τι αίμα; του-ρκι-κό! Και τι αίμα; αλβα-νι-κό! Και τι αίμα; σκο-πια-νών!

...

Αίμα να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι M-16 να βαράνε χήρες κι ορφανά να κλαίνε και τα σπίτια τους να καίμε»

Το τέλος του τραγουδιού μπορεί να ακούγεται λίγο splutter, αλλά η ιδέα είναι κλεμμένη από το αθάνατο ριζίτικο «Πότε θα κάμει ξαστεριά» που λέει μεταξύ άλλων:

«να κάμω μάνες δίχως γιους γυναίκες δίχως άντρες να κάμω και μωρά να κλαιν δίχως μανάδες»

Ο Κρητικός-πρωταγωνιστής του ριζίτικου, που αδημονεί να πάρει το ντουφέκι του και να κάνει καταδρομική στον Ομαλό, είναι ο πρόγονος των Καταδρομέων της Α’ ΜΚ που το 1974 εκστράτευσαν από το Μάλεμε των Χανίων στην νήσο Κύπρο και τσάκισαν τον Αττίλα, με το ίδιο ακριβώς πολεμικό άσμα στα χείλη. Είναι αξιοσημείωτο και χρίζει περαιτέρω ψυχιατρικής διερεύνησης το γεγονός ότι οι αριστεροί έχουν μετατρέψει αυτό το... «μνημείο μισαλλοδοξίας, γενοκτονίας και εγκλημάτων πολέμου» σε επίσημο ύμνο όλων ανεξαιρέτως των κομματικών τους εκδηλώσεων (και την ίδια ώρα τους ενοχλούν τα συνθήματα των Καταδρομέων). Προφανώς δεν έχουν ξεπεράσει ακόμα τον νευρικό κλονισμό που υπέστησαν την περίοδο ‘46-‘49 από τους νεοσυσταθέντες Λ.Ο.Κ., που με τις ανορθόδοξες επιχειρήσεις τους αφάνισαν τις κομμουνιστικές συμμορίες σε Πελοπόνησσο, Γράμμο και Βίτσι. Ας επιστρέψουμε όμως στην ουσία του κειμένου μας.

Τα πολεμικά τραγούδια και τα συνθήματατων Ειδικών Δυνάμεων έχουν ένα και μοναδικό σκοπό να επιτελέσουν, γι’ αυτό συνδυάζονται μόνο με ειδικές περιστάσεις, όπως:

- να  βαδίζεις 50 χιλιόμετρα όλο ανηφόρα στα κατσάβραχα με πλήρη φόρτο μάχης - να αποβιβάζεσαι στις ξέρες του Ανατολικού Αιγαίου βάλλοντας με πραγματικά πυρά - να κατεβαίνεις με fast-rope από ελικόπτερο που αιωρείται μέσα στη νύχτα  - να κάνεις άλμα στατικού ιμάντα από C-130 και να πέφτεις στη θάλασσα  

Μιλάμε για καταστάσεις περίεργες, που για τον πολύ κόσμο δεν έχουν λογική. Άντε να εξηγήσεις στην Τρέμη, την Κατριβάνου και σε όλες τις κυράτσες της πολιτικής και της δημοσιογραφίας, τι ακριβώς είναι οι Βατραχάνθρωποι,  οι Καταδρομείς, οι Αλεξιπτωτιστές και οι Πεζοναύτες. Τι ακριβώς έχουν στο μυαλό τους τα παιδιά με τα ξυρισμένα κεφάλια και τα βλοσυρά βλέμματα που παρελαύνουν με τις μπουκάλες στην πλάτη στην οδό Πανεπιστημίου. Σίγουρα πρόκειται για ειδικές περιπτώσεις με τις οποίες προφανώς κάτι δεν πάει καλά. Αν ήταν στα καλά τους δεν θα έτρεχαν άγρια χαράματα πάνω στα βουνά, στα σύνορα και τις βραχονησίδες. Θα προτιμούσαν να γραφτούν στην ΔΑΠ, την ΠΑΣΠ και την Νεολαία του Σύριζα. Θα είχαν χωθεί σε καμιά κομματική νεολαία και θα την περνούσαν ζάχαρη. Θα έκαναν ό,τι ακριβώς και οι αρχηγοί τους: ο Σαμαράς που πήγε τριμηνίτης στο Ναυτικό και απολύθηκε με φωτογραφικό νόμο της δεξιάς. Ο Βενιζέλος που βγήκε Ι-3 λόγω παχυσαρκίας (αυτός τουλάχιστον δε χρειάστηκε βίσμα, λούφαρε με την αξία του). Ο Καμμένος που ανακάλυψε Μονάδα της Αεροπορίας δίπλα στο σπίτι του στο Καβούρι Αττικής και φυσικά δεν έχασε την ευκαιρία. Και ο Τσίπρας που πήρε αναβολή για να κατέβει υποψήφιος στις εκλογές (!) και ξαναγύρισε όταν μειώθηκε η θητεία για να πάρει το απολυτήριο.

Κλείνοντας το σημερινό άρθρο, δεν μπορώ να μη θυμηθώ την παρέλαση της 25^ης Μαρτίου του 2013, την οποία παρακολούθησα με μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς ο αδελφός μου ήταν Διμοιρίτης του τμήματος της 2ας Μοίρας Αλεξιπτωτιστών.

Ήταν μία όμορφη μέρα και πριν την παρέλαση περπάτησα στο Ζάππειο, παρατηρώντας τις ετοιμασίες των αγημάτων από διάφορες Μονάδες και Στρατιωτικές Σχολές. Σήμερα, δύο χρόνια μετά, εγώ βρίσκομαι στη φυλακή, ενώ ο αδελφός μου έχει μεταταχθεί παράνομα στο Πεζικό. Εντελώς συμπτωματικά, η σκανδαλώδης μετάταξή του ελαβε χώρα αμέσως  μόλις έσκασε το σκάνδαλο “Μπαλτάκος-Gate”, αποδεικνύοντας - δυστυχώς - πως η διεφθαρμένη πολιτική εξουσία λυμαίνεται ακόμα τις Ένοπλες Δυνάμεις. Παρά τις δυσχέρειες που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό, κρατάμε το κεφάλι ψηλά, πάντα «ΜΕ ΗΘΙΚΟ ΑΤΣΑΛΙ» όπως λέει και το τραγούδι. Από ένα άλλο τραγούδι των Ειδικών Δυνάμεων – το πιο αγαπημένο μου – μνημονεύω τους παρακάτω στίχους, που με συντροφεύουν πάντα στις δύσκολες στιγμές της ζωής μου:

«Αγάπησα
έναν Μπερέ
που μου’ μαθε
να φέρομαι:
Αντρίκια!»

και συνεχίζει:

«Αγάπησα
έναν Αετό
που μου ‘ μαθε
πώς να πετώ:
Εκεί ψηλά!»

Η στρατιωτική θητεία, η υπηρεσία προς την Πατρίδα διαρκεί μία ολόκληρη ζωή. Όλη η ζωή μας, μία ασταμάτητη δοκιμασία αντοχής. Μία νυχτερινή πορεία υπό καταρρακτώδη βροχή. Μία απόβαση σε ναρκοθετημένη ακτή. Ένα άλμα από τα μέγιστα ύψη στο απόλυτο κενό. Και μόνο στο τέλος ξεχωρίζουν οι πραγματικοί Καταδρομείς, όσοι έμαθαν να φέρονται αντρίκια και να πετάνε ψηλά.

Φυλακές Κορυδαλλού, 26 Μαρτίου 2015